Ερωτικό, Ναπολέων Λαπαθιώτης

Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ

τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό,

ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ

μιὰ μέρα τοῦ θανάτου...

Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό,

ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό,

- τί μοῦ στοιχίζει στὴν καρδιὰ

τὸ ξαναπέρασμά του;



Ἂς εἶναι, ὡστόσο, - τί ὠφελεῖ;

Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,

στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ

καὶ μὲ λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ - ἂχ καρδιά μου!

ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,

κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς

ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει...

Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,

γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ

καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,

γίνουμε πάλι ταίρι,

αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,

ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,

- σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ

- νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει...