ε. ε. κάμμινγκς (1894-1962)

μου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το σώμα

σου. Τόσο που είναι φρέσκο αυτό το πράγμα.

Μύες καλύτεροι, νευρώνες περισσότεροι.

μου αρέσει το σώμα σου. μου αρέσει αυτό που κάνει,

μου αρέσουν τα πώς του. μου αρέσει απ' το σώμα σου να νιώθω τη σπονδ

υλική στήλη και κόκαλα, και την τρεμουλιαστή

κρουστο-απαλό τητά του και που εγώ θα το

ξανά και ξανά και ξανά

φιλήσω, μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,

μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το

γουνάκι ηλεκτρισμένο σου, και τι-ν'-αυτό που βγαίνει

από τη χωρισμένη σάρκα ... Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,

και ίσως μου αρέσει το ρίγος

του από κάτω μου εσύ τόσο, που, αλήθεια, φρέσκο πόσο

* * *

σε πείσμα του οτιδήποτε

αναπνέει και κινείται, μια κι ο Θάνατος

(με χέρια λευκά μακρύτατα

που στρώνουν κάθε ζάρα)

ολοσχερώς θα λειάνει τον νου μας

-πριν βγω απ' την κάμαρά μου

γυρνώ, και(γέρνοντας

μες στο πρωινό)φιλάω,

το μαξιλάρι αυτό, αγάπη μου,

όπου τα κεφάλια μας ζούσαν και ήταν.

(Μτφ.: Βασίλης Αμανατίδης)

* * *

(απόσπασμα)

κρατώ την καρδιά σου μαζί μου (την κρατώ μες

στην καρδιά μου) δεν την αποχωρίζομαι ποτέ (όπου

κι αν πάω πηγαίνεις κι εσύ, καλή μου, κι ό,τι γίνεται

από μένα μόνο είναι δικό σου έργο, αγαπημένη μου)

δεν φοβάμαι

καμία μοίρα (γιατί εσύ είσαι η μοίρα μου, γλυκιά μου) δεν θέλω

κανέναν κόσμο (γιατί ομορφιά μου εσύ είσαι ο κόσμος μου, ο αληθινός)

και είσαι εσύ ό,τι από πάντα σημαίνει ένα φεγγάρι

κι ό,τι ένας ήλιος πάντα θα τραγουδάει είσαι εσύ

(Μτφ.: Χάρης Βλαβιανός)